SZUKAJ
CO/GDZIE/KIEDY W CZĘSTOCHOWIE Portal kulturalny

Prezydent miasta Częstochowy Jan Głazek

Człowiek roku 1902 – Jan Głazek

2 sierpnia 2022
Rysunkowy portret historyka Juliusza Sętowskiego
Udostępnij

Z wykształcenia był nauczycielem. W 1902 r. został prezydentem miasta Częstochowy. Urząd ten pełnił z powodzeniem do roku 1915.


Jan Głazek urodził się 6 września 1856 r. w Leszczach k. Buska (Busko Zdrój) w Sandomierskiem, był synem Kacpra, włościanina, i Katarzyny z Gierczaków.


Ukończył kursy pedagogiczne w Solcu Iłżeckim i od roku 1874 pracował jako nauczyciel szkoły trzyklasowej w Górach Wysokich k. Sandomierza. Później był sekretarzem w Sądzie Okręgowym w Sandomierzu. Od roku 1898 pracował w Urzędzie Gubernialnym w Radomiu. Po śmierci prezydenta miasta Częstochowy Piotra Wnorowskiego został powołany na zajmowane przez niego stanowisko; prezydentem miasta Częstochowy został 13 czerwca 1902 r.


Według Stanisława Nowaka „był wybornym znawcą wszystkich przepisów administracyjnych obowiązujących w Kongresówce wydawanych od roku 1815 [...], był bardzo dobrym i zdolnym urzędnikiem, choć samoukiem”. Głazek, mimo że był zależny od gubernatora piotrkowskiego, wykazywał dużą dbałość o sprawy miasta; np. w latach 1907–1908 jako członek Komitetu Wystawy Przemysłu i Rolnictwa w Częstochowie uczestniczył w przygotowaniach do tejże wystawy (m.in. przekonał zarząd miasta do przyznania komitetowi wystawy subsydiów w wysokości siedmiu tysięcy rubli na zniwelowanie i uporządkowanie terenu przyszłej ekspozycji). Poparł również pomysł budowy Muzeum Higienicznego w Częstochowie.


1 sierpnia 1914 r., po wybuchu wojny światowej, uczestniczył w posiedzeniu znanych obywateli miasta, na którym utworzono Komitet Obywatelski i Straż Bezpieczeństwa na wypadek opuszczenia Częstochowy przez Rosjan. W okresie okupacji niemieckiej pracował w zarządzie miasta. Od listopada 1918 r. do kwietnia 1919 r. był referentem I Wydziału Magistratu miasta Częstochowy. Później pracował jako radca, następnie jako naczelnik Wydziału Personalnego w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych. Zmarł 1 kwietnia 1938 r. w Częstochowie i został pochowany na częstochowskim cmentarzu Kule (w sektorze 9, rząd PN, grób 14). Był odznaczony Orderem „Polonia Restituta”.


W małżeństwie z Ewą Rozalią Antoniną z d. Tarło (1859–1937) miał ośmioro dzieci – córki: Wandę, Helenę, zamężną Golczewską, Janinę Jadwigę, Mariannę, Zofię oraz synów: Aleksandra Leona, Jerzego i Wacława. Ten ostatni ukończył Politechnikę Warszawską, w roku 1917 służył w I Korpusie Polskim gen. J. Dowbor-Muśnickiego, od maja 1918 r. był komendantem I Oddziału Lotnego przy Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie, później szefem sztabu Okręgu IX POW w Częstochowie. W dniach 11–12 listopada 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Częstochowie, następnie współtworzył 27 pułk piechoty. Był tymczasowym prezydentem miasta Łodzi, później dyrektorem Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Wilnie. Aresztowany przez NKWD w Wilnie, był więziony w Moskwie. Tam w roku 1941 został zamordowany. Odznaczony został m.in. Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Cykle CGK - Autorzy