Człowiek roku 1932 - Ludomir Nieprzecki

Był przemysłowcem, radnym miasta Częstochowy, ławnikiem Magistratu, działaczem patriotycznym, społecznym i dobroczynnym, przewodniczącym Komitetu Obrony Śląska. W roku 1932 został przewodniczącym oddziału częstochowskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego.

Ludomir Nieprzecki urodził się w 1875 r., jego matką była Michalina Teresa Nieprzecka, uczestniczka powstania 1863–64.

Ukończył studia chemiczne. Od roku 1909 był współwłaścicielem Fabryki Kafli i Wyrobów Ceramicznych we Mstowie koło Częstochowy, od 1910 r. posiadał też fabrykę kafli w Prusicku, oraz skład fabryczny w Częstochowie przy ulicy Teatralnej 34 (obecnie aleja Wolności). Przez jakiś czas był wicedyrektorem cukrowni Trawniki, później kierował Wydziałem Administracyjnym Magistratu w Częstochowie.

W roku 1917 został powołany do Wydziału Rady Narodowej Powiatu Częstochowskiego. W latach 1917–19 był członkiem Rady Miejskiej (RM) w Częstochowie; należał tam do komisji szkolnej. Reprezentował miasto na I Zjeździe Przedstawicieli Miast Królestwa Polskiego (odbył się w dn. 19–21 listopada 1917 r. w Warszawie). W latach 1919–25 był ławnikiem Magistratu. W okresie 1927–29 pracował jako starszy referent w Wydziale Zdrowia, później w Wydziale V Magistratu. Jako urzędnik miejski był komisarzem cechowym dla cechów: cieśli, młynarzy, murarzy, rymarzy. Wraz z Bronisławem Hłaską od roku 1917 był organizatorem kursów rzemieślniczych.

Nieprzecki wygłaszał odczyty w Stowarzyszeniu Rzemieślniczo-Przemysłowym, m.in. w 1917 r. mówił o potrzebach rzemiosła i drobnym przemyśle. Był współorganizatorem, później członkiem zarządu Towarzystwa Opieki nad Bezdomnymi Dziećmi, od roku 1916 działał także w Radzie Opiekuńczej Powiatu Częstochowskiego (zajmował tam stanowisko kierownika biura). Był prezesem Towarzystwa Opieki nad Repatriantami, a w 1932 r. został wybrany prezesem częstochowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. W latach 1919–20 należał do zarządu (przez pewien czas był przewodniczącym) Komitetu Obrony Śląska.

W roku 1920 był członkiem Komitetu Plebiscytowego Okręgu Częstochowskiego. Zasiadał w zarządzie miejscowej Straży Ogniowej Ochotniczej. Należał też do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1929 r. oznaczono go Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Z Częstochowy wyjechał w 1935 r. Zmarł 16 kwietnia 1937 r. w Kamieńsku (powiat piotrkowski), został pochowany na tamtejszym cmentarzu. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1929).