SZUKAJ
CO/GDZIE/KIEDY W CZĘSTOCHOWIE Portal kulturalny

5/2020

Pobierz PDF

SPACER Z JULKIEM: SZPITAL PRZY ULICY MICKIEWICZA

Gdy w 1929 roku oddawano do użytku gmach przy ulicy Mickiewicza, należał on do najnowocześniejszych obiektów medycznych w Polsce. Obecnie nadal z powodzeniem służy mieszkańcom Częstochowy.


Gmach Powiatowej Kasy Chorych, zaprojektowany przez architekta Wiktora Strokołowskiego (który był także kierownikiem budowy), wzniesiony został w latach 1927–1928, przez firmę budowlaną inżyniera Edwarda Turżańskiego. Pracami instalacyjnymi wodno-kanalizacyjnymi kierował Walerian Skrzynecki, współwłaściciel firmy „Młot” w Częstochowie. Budynek pierwotnie był dwupiętrowy (w 1967 r. dobudowano III piętro), jego front posiadał długość 80 m, a boczne skrzydła 40 m.


Gmach wyposażono w centralne ogrzewanie. Część piwniczna przeznaczona była na zakład kąpielowy zwykły i hydropatyczny - w sumie 8 kabin natryskowych, 6 łazienek z dwoma wannami każda oraz inhalatorium. Na parterze znajdowały się pomieszczenia rejestrujące chorych i ambulatoria, 7 gabinetów lekarskich i 4 felczerskie, ambulatoria chirurgiczne z 2 salami operacyjnymi, gabinety lekarzy i felczera, ambulatoria ginekologiczne ze specjalistycznym gabinetem i gabinetem lekarza. Na parterze mieściły się też pomieszczenia pogotowia lekarskiego i ambulatorium dziecięcego oraz ambulatoria chorób skórnych i wenerycznych.


Pomieszczenia na I piętrze zajmowały ambulatoria okulistyczne, laryngologiczne, neurologiczne i dentystyczne, pokoje z lampami kwarcowymi, diatermii, rentgen. Na II piętrze znajdowały się: pokoje dyrekcji Powiatowej Kasy Chorych, sale konferencyjne, pokoje gościnne, pokój, w którym odbywały się badania komisyjne chorych, pokoje Wydziału Lekarskiego i ambulatorium dializ. Po uruchomieniu w 1929 r. obiekt należał do najnowocześniejszych w Polsce. W 1931 r., po przeniesieniu do gmachu wyposażenia ze szpitala Kasy Chorych na Rakowie, w placówce medycznej przy ul. Mickiewicza uruchomiono szpital Powiatowej Kasy Chorych (od 1934 r. Ubezpieczalni Społecznej).


W 1930 r. rozegrał się tu niezwykle dramatyczny epizod o podłożu politycznym. Na II piętrze gmachu miała nieoficjalną siedzibę rada powiatowa Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. 16 X 1930 r. członek PPS Jan Kostrzewski, w odwecie za zdemolowanie siedziby PPS, dokonał zamachu na urzędników odbywających naradę. Zginęły wówczas cztery osoby: Józef Rejowski, komisarz Powiatowej Kasy Chorych, Antoni Furmańczyk inspektor Kasy Chorych, prezes rady powiatowej BBWR, Maciej Mołda, prezes Związku Pracy Narodowej Partii Robotniczej i Michał Zawadzki, urzędnik Kasy. Ranne zostały jeszcze dwie osoby, w tym naczelny lekarz Kasy, dr Tadeusz Biluchowski. Zabójca zastrzelił się. Zbrodnia ta, dokonana przed zbliżającymi się wyborami do Sejmu, odbiła się głośnym echem w całej Polsce.


Przed 1939 r. szpital Ubezpieczalni Społecznej liczył około 160 łóżek, które mieściły się na oddziałach: chirurgicznym, wewnętrznym i ginekologiczno-położniczym. Znajdowało się tu również pogotowie lekarskie (czynne w dzień i w nocy) oraz apteka. W czasie okupacji niemieckiej obiekt pełnił funkcję szpitala polowego, a po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. na krótko stał się szpitalem garnizonowym.


Od 1946 r., po gruntownym remoncie, budynek ponownie został obiektem Ubezpieczalni Społecznej; był tu szpital (czynny całą dobę), gabinety dyrektora i lekarza naczelnego, wydział lecznictwa oraz 5 sekcji urzędniczych Ubezpieczalni. W drugiej połowie lat 50. XX w. znajdowały się tu oddziały: chirurgiczny, neurologiczny, okulistyczny oraz poradnie: chirurgiczna, chirurgii urazowej, okulistyczna, neurologiczna, gastrologiczna, przeciwalkoholowa, sportowo-lekarska, kardiograficzna. Później także poradnia chorób nerek. Działała również kolumna transportowo-sanitarna. W 1966 r. szpital wyposażono w nowoczesną aparaturę medyczną.


W 1951 r. szpital otrzymał imię doktora Władysława Biegańskiego. Do czasu utworzenia w 1961 r. szpitala w dzielnicy Tysiąclecia, szpital przy ul. Mickiewicza był w Częstochowie największą i najnowocześniejszą placówką lecznictwa stacjonarnego. Pracowało w nim wielu znanych w mieście lekarzy, m.in.: Artur Knapik (chirurg), Władysław Karczewski (chirurg), Włodzimierz Rogoszewski (ginekolog, położnik), Tadeusz Orłow (chirurg), Witold Kotliński (neurolog), Czesław Mszyca (ginekolog, położnik), Antoni Jabłoński (ginekolog, położnik), Janina Pacewicz-Żółkowska (okulistka), Wanda Maciukiewicz (radiolog), Feliks Adamkiewicz (internista), Zdobysław Baranowicz (neurolog), Stanisław Zajączkowski (specjalista analityki medycznej), Zdzisław Teleszyński (chirurg urazowy, ortopeda), Ryszard Koźlik (onkolog), Ignacy Wojakowski (chirurg urazowy, ortopeda), Franciszek Swaton (chirurg urazowy, ortopeda), Marian Ruszkarski (internista), Tadeusz Konieczny (neurolog), Andrzej Węgrzecki (ginekolog, położnik), Józef Dmitruczuk (chirurg urazowy, ortopeda), Maciej Borkowski (chirurg).


W 1992 r. szpital przekazał Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu na Parkitce dwa specjalistyczne oddziały, onkologię i okulistykę. W 2001 r. placówka została włączona w struktury Zespołu Szpitali Miejskich. W latach 2002–2003 szpital był intensywnie modernizowany; unowocześniono wówczas Oddział Ginekologii, blok operacyjny Chirurgii Ogólnej oraz dokonano remontu Oddziału Chirurgii Ogólnej i Neurologii, Oddziału Rehabilitacji, Oddziału Wewnętrznego. W szpitalu funkcjonują także oddziały: Chorób Wewnętrznych (51 łóżek), Neonatologiczny (20 łóżek), Ginekologiczno-Położniczy (40 łóżek).


Juliusz Sętowski