Jego Krzyk stał się symbolem naszych współczesnych niepokojów. Nie ma jednak na świecie malarza bardziej znanego i jednocześnie mniej poznanego niż Edvard Munch. Dziś Oslo, starożytna Kristiania, wyznacza punkt zwrotny w zakresie wiedzy o tym artyście. Nowe muzeum MUNCH, otwarte w październiku 2021 roku, to spektakularny drapacz chmur wznoszący się na fiordzie stolicy Norwegii; zaprojektowany, by pomieścić ogromny zbiór złożony przez artystę swojemu miastu: 28 000 dzieł, od obrazów po grafiki i rysunki, a także notatniki, szkicowniki, fotografie i eksperymetnalne filmy. Wszystkie razem dają nam oszałamiający wgląd w umysł, pasje i sztukę geniusza Północy.

Śmierć matki, a następnie ukochanej siostry Sophie, a także wyniszczająca depresja ojca naznaczyły życie Muncha już w dzieciństwie. Jak opowiada jego biografka Sue Prideaux, Munch przeżył osiemdziesiąt trudnych lat, wypełnionych problemami psychicznymi, alkoholizmem i izolacją. W poznawaniu Muncha istotne jest także doświadczenie bohemy schyłku wieku fin de siècle oraz skomplikowane relacje z kobietami, „wampirzycami”. Dla Muncha trauma i sztuka, pożądanie i udręka łączą się w silną refleksję nad Kobietą, syreną i enigmatycznym sfinksem, by użyć słów artysty, która przyciąga i przeraża mężczyznę, jak wskazuje pisarka Gunnhild Øyehaug.

Przede wszystkim jednak, dokument skupia się na jego sztuce, zastanawiając się nad głównym tematem, który wyróżnia się w jego różnorodnej twórczości: wyjątkowym pojęciem Czasu. Munch napisał: Nie maluję tego, co widzę, ale to, co widziałem. Powtarzał swoje tematy, malował i przemalowywał te same obrazy, zachowując je w swoim atelier. Czas w jego rozumieniu był pomostem łączącym wymiary wszechświata, umożliwiającym nawiązanie kontaktu z duchami i duszami.

Film bada potężne dziedzictwo, by na nowo rzucić światło na Edvarda Muncha, człowieka o niezwykłym i tajemniczym uroku, prekursora i mistrza.
Jednocześnie, to podróż po Norwegii Muncha, po miejscach mu drogich; to poszukiwanie korzeni i tożsamości uniwersalnego artysty.