Jeden z najlepszych filmów ostatniego festiwalu w Wenecji, wyróżniony nagrodą specjalną. Rewelacyjny thriller polityczny i poruszający film o wolności i ucisku.

Gwiazda irańskiego judo ma szansę zdobyć pierwszy złoty medal dla swojego kraju na mistrzostwach świata. Leila wraz ze swoją trenerką Maryam jedzie na mistrzostwa. Wśród jej rywalek jest reprezentantka Izraela i to z nią być może zmierzy się w końcowej rozgrywce. Politycznie taka konfrontacja byłaby nie do przyjęcia dla irańskich władz.

W połowie zawodów kobiety otrzymują ultimatum od Republiki Islamskiej, która nakazuje zawodniczce udawać kontuzję i przegrać. Leila musi więc dokonać wyboru. Czy ugiąć się pod presją wysłanników reżimu, o co błaga ją Maryam? Czy też samotnie walczyć – nie tylko o mistrzowski tytuł, lecz o godność, honor i wolność osobistą? Surowe represje za nieposłuszeństwo grożą zarówno Leili i Maryam, jak i ich rodzinom. Podczas zawodów ważą się losy obu kobiet.

„Sport i polityka od wieków splecione są w nierozerwalnym uścisku, co potwierdza również pierwszy wspólny film Guya Nattiva i Zar Amir Ebrahimi. Leila bierze udział w mistrzostwach świata w judo i ma spore szanse na zwycięstwo. Irańska zawodniczka dostaje jednak ultimatum od ojczystych władz: musi udawać kontuzję lub poddać się, inaczej zostanie uznana za zdrajczynię, a jej rodzinie będzie grozić niebezpieczeństwo. Tłem wydarzeń jest narastający konflikt między Iranem i Izraelem, podbijający tylko aktualność Tatami. Dramat sportowy wchodzi tu w ożywiony dialog z kinem politycznym, a estetyczna strona filmu wzmacnia wrażenie rozmywania się granic: moralnych, zawodowych, geograficznych. Nerwowe, pospieszne decyzje głównej bohaterki i jej trenerki mogą błyskawicznie wpłynąć na sytuację bliskich im osób. Gra toczy się nie tyle o medale i wieczną sławę, co o względne bezpieczeństwo i spokojną przyszłość we własnym kraju. Ebrahimi oskarżała już irański system jako dziennikarka w Holy Spider, a teraz zadaje drugi celny cios jako współreżyserka i gwiazda Tatami. Bezbłędnie partneruje jej Arienne Mandi, a operator Todd Martin daje popis swojej wrażliwości i minimalizmu” . Wojciech Tutaj

źródło: https://tiny.pl/dnhwf